Het heeft jarenlang op de verboden lijst van de IJsseldelta gestaan. Destijds is afgesproken dat we een open landschap hebben waar geen windmolens in passen. 80 meter hoge masten doorbreken de weidsheid; dat moeten we niet willen. Maar toch…. In een tijd van duurzaamheid en vraagstukken m.b.t. hoe gaan we in de toekomst voorzien in onze energiebehoefte blijkt deze gesloten discussie toch weer op gang te komen. Afgelopen middag hebben we met een delegatie van het Polderbelangenbestuur een bijeenkomst bezocht waar de mogelijkheden van kleinschalige windmolens voor zelfvoorziening per erf uiteen zijn gezet. Dan praat je niet over molens van meer dan 80 meter hoog, maar maximaal 25 meter die een gemiddeld agrarisch bedrijf zelfvoorzienend kunnen maken wat stroom betreft. Via 3d-animatie en een mondelinge toelichting over ins en outs hebben we ons een goed beeld kunnen vormen hoe dit er uit ziet. Op het eerste gezicht lijkt het landschappelijk gezien goed in te passen, maar voor de goede beeldvorming: met 25 meter steek je de kerktoren van de Polder Mastenbroek al behoorlijk naar de kroon…. Daarbij bedenkend dat we in Mastenbroek maar 1 kerk hebben en vele bedrijven waar ruimte is voor een windmolen krijg je toch je vraagtekens. Ook de technische en financiële voordelen van een kleine windmolen vallen al gauw weg ten opzichte van bijvoorbeeld zonnepanelen.
Waarom dan toch deze middag georganiseerd vroeg ik me af? Zoals al eerder gezegd kunnen we noodgedwongen in de komende jaren niet meer om het vraagstuk energie heen. De ontwikkelingen hebben de laatste jaren niet stil gestaan; zonnepanelen hebben een grote vlucht gemaakt en het is niet ondenkbaar dat kleine windmolens hetzelfde traject volgen. De kaarten kunnen over een aantal jaren totaal anders liggen en welk toelatingsbeleid ga je dan loslaten op het verhaal kleinschalige windmolens?
Duurzaamheid en landschap, dat is iets waar we de komende jaren de tanden nog flink in kunnen zetten.